Parrotia persica
Parrocja perska

Duży krzew, rzadko drzewo o szerokim, płaskim pokroju i łuszczącej się płatami korze na starych gałęziach. Liście odwrotnie jajowate, od połowy grubo ząbkowane, zielone, błyszczące, jesienią pięknie przebarwiające się na pomarańczowo, czerwono lub żółto. Kwiaty drobne, obupłciowe, bezpłatkowe, zebrane w główkowate kwiatostany ok. 1 cm średnicy, ukazujące się w marcu-kwietniu przed rozwojem liści. Wymaga żyznej, wilgotnej, przepuszczalnej, lekko kwaśnej gleby, stanowisk osłoniętych, ciepłych, słonecznych lub lekko zacienionych. Polecana do ogrodów kolekcyjnych, botanicznych w rejonach i miejscach ciepłych. Rodzaj z jednym gatunkiem.