Pseudotsuga menziesii
Daglezja zielona

Uprawiana w Polsce P. menziesii pochodzi z Ameryki Północnej. Drzewo z iglastych najszybciej rosnące, osiąga w ojczyźnie ok. 100 m wysokości. Drzewo o pokroju szeroko-stożkowatym, w Polsce osiąga ok. 30 m wysokości. Przyrasta rocznie ok. 40 cm. Kora u młodych drzew gładka z pęcherzykami, po naciśnięciu których wypływa bezbarwna, pachnąca żywica. U starych gruba, głęboko spękana. Igły zielone, połyskujące, miękkie, ok. 3 cm długości, przeważnie grzebieniasto osadzone, po roztarciu przyjemnie pachnące. Szyszki brązowe ok. 8-10 cm długości, z łuskami wyprostowanymi i przylegającymi. Lubi gleby żyzne, wilgotne, głębokie, lecz łatwo przystosowuje się do gorszych warunków. Nieodpowiednie są dla niej gleby suche, piaszczyste, jak i podmokłe. Jest dostatecznie wytrzymała na mrozy i może być sadzona na terenie całego kraju, w parkach leśnych, krajobrazowych. Sadzona pojedynczo lub w luźnych grupach utrzymuje długo ugałęzienie od dołu. Ponieważ rośnie silnie i szybko uzyskuje się w krótkim czasie pożądany efekt zadrzewienia. Rozmnaża się z nasion, a odmiany przez szczepienie. Daglezja jest wolna od chorób i szkodników. Szkodnikami mogą być zwierzęta leśne – jelenie, sarny, które ogryzają rośliny, niszczą szczególnie młode nasadzenia. Ma duże znaczenie dla leśnictwa. Daglezja mająca szeroki zasięg, wytworzyła kilka odmian geograficznych. Do rozmnażanych w Polsce zalicza się P. menziesii var. Glauca – odmiana sina.