Ogrody chińskie

Zdumiewająca jest tradycja ogrodów chińskich. Najstarszy ogród chiński miał powstać ok. 1600 lat p.n.e - długi na 200 km. Kilka wieków przed naszą erą powstawały ogrody przy rezydencjach cesarskich i innych, związane były najczęściej z filozofię taoistyczną. Ogrody te nieco zmienione, zachowały do dziś swą oryginalną formę, ukształtowaną w ścisłym związku z przyrodą. Ogrody opierające się na pięknie natury były miejscem odpoczynku, spotkań towarzyskich, dyskusji filozoficznych i religijnych. Obok ogrodów cesarskich zakładane były małe ogrody prywatne, ogrody przyklasztorne, jak i duże publiczne. Właścicielami ogrodów prywatnych byli najczęściej zamożni kupcy, uczeni, urzędnicy. Posiadanie ogrodu podnosiło taką osobę w hierarchii społecznej. Do dnia dzisiejszego zachowały się w Sozhou ogrody: Ogród Mistrza Sieci (0,5 ha pow.), Ogród Pokornego Zarządcy (6,5 ha pow.), Pawilon Błękitnej Fali (1 ha pow.). Upraszczając można powiedzieć, że wspólną cecha ogrodów chińskich jest naśladowanie naturalnych krajobrazów. Korzystanie ściśle przy tworzeniu ich z darów przyrody - kamień, woda, roślina. „Ogród tworzony jest przez dłonie człowieka, powinien wyglądać tak jakby stworzyły go niebiosa” – głosił XV w. twórca ogrodów Ii Ching. Oglądając tradycyjne, klasyczne ogrody Chin, urzeka w nich pełna harmonia z przyrodą, a jednocześnie zawierają one wiele znaczeń, alegorii, metafor, symboli przynależnych dziełom sztuki, często trudnych do odczytania człowiekowi z innego kręgu kulturowego. Wiele ogrodów zabytkowych, w okresie Republiki Chińskiej uległo zniszczeniu lub pozostały z nich ruiny. Pozostałe są konsekwentnie odbudowywane w starym stylu. Dzisiejsze ogrody chińskie są bogato inspirowane tradycyjną zasadą harmonii człowieka z przyrodą. Autor książki o ogrodnictwie „Zwierciadło kwiatów” Chen Haozi pisze, że „jeśli dom nie ma ogrodu i starego drzewa, to nie ma skąd czerpać radości i chęci do życia”. Zamieszczone zdjęcia przedstawiają nie tylko ogrody, lecz również zieleń publiczną.