Blog Lucjana Kurowskiego Z pasją o ogrodach, roślinach i pracy, którą kocha
Menu bloga

Cmentarze

"Ojczyzna to ziemia i groby. Narody tracąc pamięć, tracą życie" - Motto znajdujące się przy wejściu na stary cmentarz na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem. Cmentarz to księga historii narodu i ludzi, którzy ją tworzyli, zawarta w kamieniach, kamiennych tablicach i pomnikach. Chodząc, szczególnie po starych nekropoliach można często więcej się dowiedzieć o zwyczajach, zajęciach, wierzeniach ludzi żyjących w tamtych czasach, niż z podręczników historii. Są to muzea powstające spontanicznie przez wiele lat. Powstały one na potrzeby różnych narodów, wyznań religijnych - katolickie, żydowskie, ewangielickie, prawosławne, tatarskie, wojenne, komunalne i inne. Chociaż spełniały tę samą rolę to często różniły się znacznie między sobą, będąc zawsze miejscem wzruszającym w swej mistycznej przestrzeni śmierci. 

Najstarsze budowle w Polsce - i nie tylko - to cmentarze powstałe około pięciu tysięcy lat. Materiałem do ich budowy posłużyły głazy i ziemia (kurhany). Jednak najliczniejsze są zarówno wielkie nekropolie miast, małe wiejskie jak i leśne partyzantów, żołnierzy. Wędrując można zobaczyć jedno z najistotniejszych miejsc danej miejsciowości. Wspaniałe zabytki sztuki - rzeźby, pomniki zasłużonych ludzi, jak i dość popularny kicz, odczytać na nagrobkach o głębokiej treści piękne wiersze, jak i sentymentalne rymowanki, dobrze zaprojektowaną i zadbaną zieleń, gdzie czujemy się jak w ogrodzie, jak i chaszcze. 

Z ubolewaniem należy stwierdzić, że po II wojnie zapanowała estetyczna katastrofa - moda na szpetne nagrobki z lastryka. Obecnie wykonuje się pomniki często z dobrego kamienia, ale nadal panuje powszechna sztampa. 

Wejdźmy na cmentarze.